တစ္ခါက နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္မွ ဆရာတစ္ဦးသည္ ေခ်ာင္က်ေသာ ရြာတစ္ရြာသို႔ သြားေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့သည္။ ရြာသို႔ေရာက္ေသာ္ ေလွတစီးငွားျပီး ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ လည္ပတ္ခဲ့သည္။ ေလွစတင္ထြက္ေသာအခါ ဆရာက ေလွသမားအား......
“ ခင္ဗ်ား သခ်ာၤေဗဒတတ္သလား”
“ ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ပါဘူး”
“ရူပေဗဒ တတ္သလား”
“ဒါလဲ မတတ္ပါဘူး”
“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ကြန္ျပဴတာသံုးတတ္သလား”
“စိတ္မေကာင္းပါဘူး...ဒါလဲ ကြ်န္ေတာ္မတတ္ပါဘူး”
ဆရာမွာ ေခါင္းခါျပီး “သခ်ာၤမတတ္ရင္ လူ႔ဘ၀ရဲ႔ ၆ပံု၂ပံုကို ခင္ဗ်ားဆံုးရွံဳးမယ္”
“ရူပေဗဒ မတတ္ရင္ လူ႔ဘ၀ရဲ႔ ၆ပံု၁ပံုကို ဆံုးရွဳံးမယ္”
“ကြန္ျပဴတာ မတတ္ရင္ လူ႔ဘ၀ရဲ႔ ၆ပံု၁ပံုကို ဆံုး႐ႈံးမယ္..ခင္ဗ်ားရဲ႔ ဘ၀ ၆ပံု၄ပံုဟာ ဆံုး႐ႈံးသြားျပီပဲ”
ထိုခဏအတြင္း ရာသီဥတု ေျပာင္းျပီး ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ညိဳမ်ား တက္လာသည္။ မၾကာမီ မိုးသက္ေလျပင္း က်ေရာက္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ ေလွသမားက ဆရာအား “ ခင္ဗ်ား ေရကူးတတ္သလား” ဟုေမးလိုက္သည္။ ဆရာက ခဏမွ် ဆံြအျပီး “ကြ်န္ေတာ္ မကူးတတ္ဘူး။ တစ္ခါမွ မသင္ဖူးဘူး” ဟုျပန္ေျဖေလသည္။
ေလွသမားမွာ ေခါင္းကိုသြင္သြင္ ရမ္းျပီး..“ ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႔ဘ၀ ၆ပံုစလံုးဟာ ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မယ္” ဟု ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
လူတေယာက္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႔ အဆင့္အတန္း ကိုယ့္ရဲ႔ စံခ်ိန္နဲ႔ အျခားလူတစ္ေယာက္ကို သြားတိုင္းတာလို႔ မရပါဘူး။ ပံုျပင္ထဲက ဆရာဟာ ပညာရွင္တစ္ဦးပါ။ သူ႔ဘ၀မွာသခ်ာၤ၊ ရူပ၊ ကြန္ျပဴတာ ပညာေတြသာ အေရးၾကီးတယ္လို႔ ထင္ေနသူပါ။ ဒီပညာေတြသာ မတတ္ရင္ လူ႔ဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္မဲ့ျပီလို႔ ထင္ေနသူပါ။ ဒါဟာ ပညာရွင္ေတြရဲ႔ အယူအဆပါ။ ေလွသမားအတြက္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ ဒီပညာ မတတ္လဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အေရးၾကီးတာက သူ႔အတြက္ “ရွင္သန္” ဖို႔ အားအင္ေတြ ရွိေနဖို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေရးၾကံဳလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာတတ္ထားတဲ့ ပညာဟာ ဘာမွ အသံုးမ၀င္ခဲ့ဘူး။ ေလွေမွာက္သြားရင္ ေရကူးတတ္တဲ့ လူသာ အသက္ရွင္ခြင့္ရမွာပါ။
တပါးသူကို အထင္မေသးပါနဲ႔။
“ငါ”ဆိုတဲ့ ကိုယ့္စံႏူန္းနဲ႔ အမွားအမွန္ကို မခဲြျခားပါနဲ႔။
ဟိုလူမွာ ထီထြင္ဥာဏ္မရွိဘူး ဒါေပမဲ့ သူဟာ ရိုးသားတယ္ မေကာင္းတာကို မၾကံစည္တတ္ဘူး။ ဒီလူဟာအေျပာအဆို မတတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားတယ္။ ေျဖာင့္မတ္တယ္။ မခုိမကပ္ဘူး။ ငါရဲ႔“အရည္အခ်င္း” သူ႔မွာ မရွိသလို သူ႔ရဲ့ “အရည္အခ်င္း”လဲ ငါ့မွာ မရွိဘူး ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔။
No comments:
Post a Comment