တစ္ႀကိမ္မွာတစ္ခု

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လူသူရွင္းေသာ မကၠဆီကို ကမ္းေျခတစ္ေနရာမွာ သူေတြ႔ၾကံဳ ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပသည္။

ေန၀င္ဆည္းဆာအခ်ိန္ ကမ္းေျခမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ရင္းက ဟိုအေ၀းဆီမွာ လူတစ္ေယာက္ လွမ္းျမင္ရသည္။ နည္းနည္း နီးလာေတာ့ ေဒသခံတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ သည္လူက ကမ္းေျခေသာင္စပ္မွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ သြားေနရာက တစ္စံုတစ္ရာကို ငံု႔ေကာက္ကာ ပင္လယ္ေရထဲ လႊင့္ပစ္သည္။ သည့္ေနာက္ အဲသည္လိုပဲ နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ တစ္ခုခုေတြ႔လွ်င္ ေကာက္ယူလိုက္ လႊင့္ပစ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ လိႈင္းႏွင့္ပါလာၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚ တင္က်န္ေနသည့္ ၾကယ္ငါးေတြကို ေရထဲ ျပန္ပစ္ထည့္ေပးေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။

သည္လူ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ လုပ္ေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ စဥ္းစားမရ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး တည့္တည့္ပင္ ေမးၾကည့္သည္။ “မသိလို႔ ေမးပါရေစဗ်ာ၊ မိတ္ေဆြ ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္”

“ၾကယ္ငါးေတြ သမုဒၵရာထဲ ျပန္ပို႔ေပးေနတာေလ၊ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ အခု ဒီေရက်ခ်ိန္ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြဟာ ေရတက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ဒီမွာ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရမွာ ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ၾကာရင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ၿပီး ေသမွာပဲ”

“ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။ “ဒါေပမဲ့ ဒီကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကယ္ငါးေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီး ရွိေနမွာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီေကာင္ေတြအားလံုး ခင္ဗ်ား ဘယ္လို လိုက္ေကာက္မလဲ၊ တစ္ေယာက္တည္း မႏိုင္ႏိုင္ဘူးေလဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္၊ ဒီကမ္း႐ိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးဆိုရင္ ခုလို သဲေသာင္ျပင္ေပါင္း ရာခ်ီရွိမွာေပါ့၊ ဒီေသာင္စပ္တိုင္းမွာ ရွိေနမယ့္ ၾကယ္ငါးေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ ျဖစ္ေနတာ၊ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘာေတြ ထူးျခားေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္မလဲ”

ေဒသခံပုဂၢိဳလ္က ျပံဳးသည္။ ေနာက္ထပ္ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္ ေကာက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “တျခားေကာင္ေတြအတြက္ မထူးျခားေပမယ့္ ေဟာဒီ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ထူးျခားသြား တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ဆိုကာ ပင္လယ္ေရထဲ လွမ္းပစ္ထည့္လိုက္ေလသည္။

ေဖျမင့္ (ႏွလံုးသားအာဟာရ)